اول اردیبهشت ماه سالروز بزرگداشت شیخ اجل سعدی شیرازی

اول اردیبهشت ماه در تقویم ملی ایرانیان همزمان با سالروز تولد شیخ اجل كه فرهنگوران او را به‌عنوان استاد سخن می‌شناسند، یادروز سعدی نام گرفته است.

شرح زندگی نامه

شیخ مصلح الدین سعدی بی تردید بزرگترین شاعری است که بعد از فردوسی آسمان ادب فارسی را با نور خیره کننده اش روشن ساخت و آن روشنی با چنان تلألویی همراه بود که هنوز پس از گذشت هفت قرن تمام از تاثیر آن کاسته نشده است، وی در شیراز در میان خاندانی که از عالمان دین بودند ولادت یافت. دولتشاه می نویسد که: «گویند پدر شیخ ملازم اتابک بوده» یعنی اتابک سعدبن زنگی، و البته قبول چنین قولی با اشتغال پدر سعدی به علوم شرعیه منافات ندارد، وی از دوران کودکی تحت تربیت پدر قرار گرفت و از هدایت و نصیحت او برخوردار گشت؛ ولی در کودکی یتیم شد، سپس مقدمات علوم ادبی و شرعی را در شیراز آموخت و برای اتمام تحصیلات به بغداد رفت. تاریخ ولادت سعدی به قرینه ی سخن او در گلستان در حدود سال 606 هجری است.

آثار

دو كتاب پر مغز و ارزشمند این بزرگ مرد بوستان و گلستان، حاصل شناخت او از انسان است، این دو اثر گرایش انسانی دارد، اما آن چه سعدی در كتاب‌های خود جمع‌آوری كرده است، حاصل 30 سال دنیا دیدن، تجربه زندگی همراه با تامل، شناخت از ماهیت انسان و بهره‌گیری از حكیمان و عارفان است. او پس از سفرهای بسیار به شیراز بازگشت و تجارب خود را به نگارش در آورد این شاعر گرانمایه در سال 655 هجری زیباترین و لطیف‌ترین شعرهای خود یعنی بوستان را در ده باب سرود و در آن به مهم‌ترین مسایل اخلاقی و انسانی مانند عدل، احسان، عشق، تواضع، قناعت، شكر و توبه پرداخت. او همچنین در سال 656 اثر دیگر خود یعنی گلستان را به رشته تحریر در آورد كه آمیزه‌ای از نظم و نثر و مجموعه حكایاتی است که آن را تجربه کرده یا ساخته ذهن اوست.

این شاعر گرانمایه نه یك شاعر كه جان‌مایه یك فرهنگ،نه یك مصلح كه روح یك ملت و نه یك نویسنده كه خود حرمت قلم است، و متن تاریخ فرهنگ این سرزمین را با نشان‌های بایسته خویش آذین بسته است. در طول قرن‌های گذشته در ایران و خارج از ایران كسانی كه زبان و ادب فارسی آموخته‌اند، همگی از بركت وجود سعدی و آثار گرانبهای وی چون گلستان بوده است، و این ارزشها است كه پاسداشت نام و یاد سعدی را بیش از پیش ضروری ساخته است.

آرامگاه

سعدی در خانقاهی که اکنون آرامگاه اوست زندگی می کرد و در همانجا نیز درگذشت. خانۀ ابدی سعدی در ۴ کیلومتری شمال شرقی شیراز، در دامنه کوه فهندژ، در انتهای خیابان بوستان و در کنار باغ دلگشا است، این مکان در ابتدا خانقاه شیخ بوده که وی اواخر عمرش را در آنجا می‌گذرانده و سپس در همانجا دفن شده‌ است. در سال ۱۱۸۷ ه.ق. به دستور کریم خان زند، عمارتی ملوکانه از گچ و آجر بر فراز مزار سعدی بنا شد، بنایی که در زمان کریم‌خان ساخته شده بود، تا سال ۱۳۲۷ هجری شمسی استوار بود، ولی پس از بحث و بررسی‌های گوناگون و در سال ۱۳۲۸ قرارداد طراحی آرامگاه سعدی با یک شرکت ساختمانی بسته ‌شد، و مهندس محسن فروغی و مهندس علی‌ صادق به‌عنوان طراحان سعدیه آغاز به کارکردند.